POLO SEU BEN, DEFENDAMOS O GALEGO

A propósito dun artigo de Blanco Valdés

Un compañeiro remíteme un artigo do profesor da USC Roberto Balco Valdés, publicado o 22/09/2013, en La Voz de Galicia, para que lle dea a miña opinión ao respeito. Considero que non debo negarme porque manteño como principio que no meu blog debo fomentar o debate e responder a todo o mundo, sexan máis ou menos fundadas as súas manifestacións.

Cumpre precisar que todas as ideas deben ser consideradas como lexítimas nunha sociedade, salvo as que fomentan o odio, agresión, a conculcación dos direitos das persoas tanto individuais como colectivos, ... mais non todas son igualmente lexítimas no sentido de fundadas no direito, na razón e na xustiza. Un posicionamento que defenda que debe existir unha lei de transparencia, que todos os poderes públicos deben ser elixíbeis, que hai que adoptar medidas contundentes contra a corrupción, é máis lexítima que un que tolera todo isto. Un poder político que permite a libre manifestación da vontade dos pobos é máis lexítimo que un que a coarta.

O Sr. Blanco Valdés forma parte da intelectualidade orgánica ao servizo do xacobinismo españolista e dos valores que o sustentan, e non desaproveita a ocasión para manifestar a súa animadversión e insultar aos que defenden posicionamentos galeguiistas e nacionalistas galegos, e en xeral, valores dos nacionalismo periférico. Non é surprendente que se opoña ao exercicio do poder de decisión en Cataluña e pregoe, sementando un clima de confusionismo, que o Estado español xa é un Estado federal, salvo no nome. Subiuse ao carro da interesada e destrutiva política da imposición do galego -o bipartito quixo -di- impoñer o galego polas bravas- e da institucionalización das galescolas, para el o colmo do disparate e mímese da China maoísta e dos soviets do todos igual. Móvese moi ben na provocación e na linguaxe difusa e pouco rigorosa. Quen queira verificar esta valoración, non ten máis que recorrer ás hemerotecas para comprobalo.

O artigo titúlase: “Por su bien, dejemos ya al gallego en paz”, consello que ten o mesmo valor que “Deixemos que o raposo controle as galiñas”. Non hai que deixar o galego en paz, senón que hai que ser militantes do idioma que nos legaron os nosos pais, que crearon este marabilloso veículo de comunicación con unha potencialidade inmensa, se temos en conta a pertenza ao tronco lingüístico galego-portugués. Mais, aínda que fosemos somente os galegos os que nos expresamos nesta lingua, eu defendería igual a pervivencia por lealdade cos nosos antepasados, que aquí viviron, sufriron e amaron.    

Posiciona a seguir, toda unha serie de perguntas retóricas e de transfundo saduceísta, como é toda a súa ideoloxía: “¿Por qué estando la lengua gallega más protegida, subvencionada y presente en la vida institucional de nuestra comunidad que nunca antes en la historia de Galicia sigue perdiendo hablantes de forma imparable y a gran velocidad?”. Este profesor debería precisar máis os seus pronuncimentos e matizar mellor. Debería dicir que actualmente está máis protexida que en ningún momento da historia a contar do momento en que, cos Reis Católicos, se comezou o proceso de doma e castración de Galicia, en palabras do seu cronista Zurita. Ou sexa, que está máis protexida que nos momentos en que estivo claramente perseguida, marxinada, excluída e discriminada. Miúda afirmación e descubrimento! Ou sexa, que xa somos afortunados porque non estamos perseguidos e iso xa debería bastar para normalizar a lingua. Así son as fundamentacións ideolóxicas desta intelectualidade orgánica ao servizo de valores alieníxenas. Durante a etapa do bipartito, no que  eran os socialistas quen controlaban política lingüística e non os impositores do BNG, comezou a controlarse a perda de falantes, mais a política de fustigamento dos españolistas contra a tímida normativa inventou unha enorme falsidade e criou un caldo de cultivo propicio para fomentar un galegoescepticismo e certo desarme dos sectores máis dinámicos en prol da normalización.  

A seguinte pergunta que o profesor formula é: “¿Por qué, cuando llevamos más de treinta años enseñando gallego y en gallego en las escuelas y cuando, en consecuencia, el nivel de aptitud respecto a su manejo oral y escrito ha mejorado de forma exponencial entre cientos de miles de personas, baja y baja el número de jóvenes, y no tan jóvenes, que utilizan el gallego como lengua habitual?”. É certo que o manexo oral e escrito mellorou dun xeito importante, porque antes estaba proscrita a nosa lingua das escolas e centros non universitarios e universitarios, mentres que agora ten presenza, aínda que insuficiente e moitas veces testemuñal, como no caso do sector infantil e universitario, en contra do que, chocantemente, ten afirmado o autor que comentamos, que xa no ano 2008 levantou acta na que se facía constar que: “el castellano ha desaparecido oficialmente del Parlamento gallego, de la Xunta y la Administración autonómica, de la RTVG y de las tres universidades del país”,  mais, de seguido, no mesmo artigo declara que somente o 20 por cento do profesorado imparte as aulas en galego, o cal parece indicar que a vida oficial da Universidade é a administrativa. Este catedrático supoño que sabe ben as causas desta situación que delata. É evidente que se todos tivermos actuado como el, o galego xa tería desaparecido. El podería expresarse e escribir en galego, e por que non o fai? Que conciencia lingüística do país demostrou esta intelectualidade orgánica xacobinista? Considera este autor que para normalizar unha lingua, após quiñentos anos de persecución, alleamento, e imposición do español, é suficiente con dar unhas aulas onde se imparta o idioma propio, nun contexto onde a presenza do seu competidor é abafante?  

No seguinte párrafo afirma: “Por encima de autos judiciales, encuestas y decretos y sobre todo por encima de intereses de grupo o de partido, ambas preguntas son las esenciales no solo para quienes hablan gallego en exclusiva, sino también para los que sentimos esa lengua como una de las nuestras”. Como podemos observar, estabelece unha dicotomía entre os que falan exclusivamente en galego e os que senten a lingua como “una de las nuestras”, quer dicir,  como unha lingua máis entre outras, como o español, sen dúbida, e tamén quizais o inglés? francés? chino? Este señor nin sequera acepta a límida lexislación autonómica que no Estatuto de Autonomía estabelece que “a lingua propia de Galicia é o galego”. Se por este autor fose, este preceito xa tería desaparecido, porque está instalado no español e o galego interésalle un bredo. Este autor quer elevar a súa lingua de instalación, froito dun contexto de presión españolista, a lingua propia do país galego, confundindo o cu coas témporas.

Manifesta a continuación que “Muchos, convencidos de vivir en un Estado (el español) que los agrede, no llegan siquiera a planteárselas, pues su obcecación sectaria les impide ver la realidad”. Este párrafo condensa a fobia deste autor contra o nacionalismo periférico e os seus militantes, simpatizantes, votantes, etc. Moitos, sen precisar quen, cantos, ... Todo aquel que considera o Estador español como agresor non se posicionan esas arcanas e elevadas perguntas porque o seu sectarismo, supoño que xenético, lles impede ver a realidade, que, para el é clarividente. Eis o grande iluminado. Buda dixit. Termina o párrafo en cuestión con estas palabras: “Pero incluso gran parte de aquellos que, reconózcanlo o no, saben que esas preguntas expresan cuál es la auténtica cuestión, las despachan de la forma que más les interesa: el gallego pierde hablantes, dicen una y otra vez, porque en Galicia gobiernan sus enemigos, porque esos gobernantes lo persiguen con la intención de exterminarlo y porque, quienes podrían hacerlo, no adoptan las medidas necesarias para revertir su proceso de pérdida de hablantes”. Divide as mesnadas nacionalistas entre os que son vítimas da violencia sectaria,  limitados e obcecados mentalmente, e os restantes, un pouco máis dotados mais desnortados, porque se atreven a pensar que en Galicia gobernan os inimigos do galego, ao que perseguen coa intención de eliminalo, non adoptando as medidas oportunas para normalizalo. Como vemos, sempre moi respeitoso cos que disenten do seu discurso narcotizante. Para este autor, o Goberno do PP é un namorado do galego, obsesionado coa súa normalización. Por iso, inventou o discurso da liberdade lingüística para frear o incremento do galego e para que todo o mundo teña garantido poder falar español, inclusive nas aulas que se imparten en galego. Por esta mesma razón, desactivou o Plano Xeral de Normalización Lingüística, que se tiña aprobado por unanimidade, incluíndo o apoio do seu partido. Por esta mesma razón substituiu a política de normalización pola de dinamización, e limitou a percentaxe de materias que se poidan impartir na nosa lingua. É tamén ese grande amor pola lingua propia a que o leva a facer inquéritos ilegais entre os pais para poder xustificar socialmente que son os pais os que non queren o galego, que, no transfundo coincide co discurso do autor que comentamos. A súa política de impulso e dinamización da lingua propia do país, avanzada da que queren impoñer en Baleares e Valencia os gobernos do PP, cociñada na transtenda da FAES, e nacida do precepto constitucional de “especial respeito e protección” das diversas modalidades lingüísticas de España, obedece a un sentimento puro que embarga e obsesiona a todos os nacionalistas españois, e, por iso, para non manchar estas linguas foron capaces de evitar toda medida que puidese protexelas e respeitalas. É unha mágoa que eses abertzales do Consello de Europa ousen expresar no seu informe de outubro de 2012, a súa  preocupación "pola redución progresiva do ensino en galego en todos os níveis e da súa estrura de apoio" e solicita á Administración galega "un número suficiente de escolas" que permita educar os mozos nalingua galega. Está visto que en Europa son uns extremistas que non entenden ese grande amor que o noso Goberno profesa ao seu idioma, que inclusive se atreve a substituír aulas que se daban en galego por outras impartidas en inglés.

O informe destes desinformados membros do Consello de Europa, atrévese a destacar a escasa protección do galego en numerosos ámbitos e a criticar a situación na que o criticado decreto do plurilingüismo deixa a lingua propia do país no ensino. Así, o informe do Comité de Ministros do Consello de Europa “convida as  autoridades a que tomen medidas de modo que a introducción forzosa do modelo trilingüe na educación non afecte a educación na lingua  propia”, xa que, após consultar con expertos a avaliar a súa aplicación en Galicia, comprobouse que “a ensinanza ao 50% en galego non se cumpre na práctica”. Está visto que estes expertos do Consello de Europa non son capaces de intuír o amor que subxace nesta política da Xunta motivada por un amor puro e sublime á lingua do país ao que gobernan.

Non son os únicos, porque na propia Galiza todas as institucións culturais, movidos, naturalmente, por esa obcecación sectaria, droga dos nosos días e cancro da sociedade, se opuxeron ao decreto de plurilingüísmo, demostranco claramente con esa actitude o seu menosprezo pola lingua e o desacato ao goberno de turno. Esta cegueira tamén se estendeu ao Tribunal Superior de Xustiza de Galiza, que invalidou dous dos artigos máis polémicos e envenenados do Decreto. A extensión deste cancro social obriga a tomar medidas para recuperar a sensatez que unicamente conserva o Goberno presidido polo Sr. Núñez Feijoo.     

No párrafo seguinte manifesta o simpatizante de Galicia Bilingüe, “Muchos de los que sostienen todas esas falsedades como si fueran evidencias saben, sin embargo, que no es así y que los gallegohablantes bajan no porque la Xunta los persiga sino a pesar de que la Xunta y, como ella, todas las instituciones de Galicia protegen de forma especial a una de las dos lenguas del país”. Esta dobre linguaxe e falsa conciencia é propia dos nacionalistas, que están movidos por intereses inconfesábeis. Eu recoméndolle ao profesor Balco Valdés que envíe esas bufonadas á UNESCO e ao Consello de Europa, en vez de expoñelas en medios afíns á súa ideoloxía e que lle pagan por provocar e emitir exabruptos contra os valores e o facto diferencial galego, e sementar o odio e o fanatismo na sociedade, xa con un clima irrespirábel. A conclusión deste autor é que a lingua que está marxinada en Galicia é o español, mentres que o galego está sobreprotexido.

A receita do profesor compostelán é a pasividade dos poderes públicos ante o problema que acucia a nosa lingua, como se ve no seguinte párrafo do seu artigo: “Y es que la batalla del gallego como lengua de uso habitual no se está perdiendo en las escuelas, sino en la relación de transmisión de padres a hijos, algo en lo que solo cabría intervenir institucionalmente desde una concepción autoritaria del poder incompatible con los principios democráticos más elementales. Ahí, y no en otro lugar, reside el auténtico problema”. A nivel do Estado español, a situación do euskera mellorou e pasou de ser falado polo 8 por cento da populación a ser a lingua de uso do 25 por cento. No catalán tamén se detivo a sangria, aínda que en ambos casos, a situación non é aínda satisfactoria. En Galicia, co bipartito, detívose parcialmente a hemorraxia a pesar do pouco tempo que gobernou. Mais os casos máis salientábeis son o da recuperación do idioma nacional en Israel e Grecia, que indican que as medidas políticas poden incidir moi favorabelmente no desenvolvimento da lingua nacional. Eu, naturalmente por ser un antidemócrata recoñecido, defendo que os gobernos e as entidades culturais, socioeconómicas, teñen que xogar un papel importante no proceso de normalización en toda sociedade. A propia Constitución Española e os diversos gobernos centrais, tomaron medidas para impoñer e blindar o español, e agora a mesma lei Wert o que pretende non é só blindalo senón eliminar os concorrentes e españolizar todo o Estado español, borrando todas as diferenzas ou conventéndoas en auténticas caricaturas ,

Reitera de novo os seus ataques contra os nacionalistas e asociacións culturais promotoras do galego, cando afirma: “Los nacionalistas y sus diversas terminales (mesas, asociaciones y demás) siguen empeñados, sin embargo, en que las cosas son como les gusta imaginárselas y por eso han decretado que el principal enemigo del gallego es un partido que votan libremente cientos de miles de personas que, por su edad, hablan solo esa lengua desde niños”. Somente as manifestacións e política lingüística de Galicia Bilingüe é a conveniente para o país. As súas son obxectividades manifestas mentres que estes nacionalistas de patacón alucinan, e sobre todo non son capaces de ver que o PP é un abandeirado da lingua propia do país, como o indica o feito de ser votado maioritariamente. A extrapolación é fácil: O PP de Mariano Rajoy foi votado pola maioría dos españois, logo é unha insensatez que agora os cidadáns se opoñan ao caso Barcenas ou critiquen a corrupción. 

Carga de novo contra os nacionalistas no párrafo final do seu artigo: “Tal empeño constituye un inmenso disparate, pero a sus autores les da igual: pues de lo que se trata, al fin, no es de favorecer al gallego sino de servirse de él para ganar espacio electoral. Lo que, lejos de ser bueno para la causa de la lengua, es devastador para ella, al convertirla en una causa de partido”. O PP, movida pola súa grande pureza democrática e de amor á lingua propia e odio ao español, non utilizou a lingua políticamente, senón que son os nacionalistas quen o fan e se aproveitan del.

A súa ideoloxía é manifestamente contraria aos direitos dos pobos e, por iso, non é surprendente que se ameace con desastres apocalípticos se os cataláns se pronuncian exercen o seu direito de autodeterminación e se pronuncian pola secesión. ““La secesión de Cataluña sería un disparate histórico descomunal no sólo porque quebraría uno de los más antiguos estados de Europa sino, sobre todo, porque dividiría a la sociedad catalana en dos mitades irreconciliables”. El, que tanto defendía a liberdade para non falar o galego, agora defende a imposición frente a un direito democrático. 

Os cualificativos despectivos da ideoloxía deste temperamental e irado profesor proliferaron, sendo reputado como: galegofóbico e hostil ao nacionalismo galego, cavernícola polos seus irrespondábeis e rancios comentarios, de pensamento pseudofascista, antigaleguista e terrorista da nosa cultura, “un depredador incansable que vomita infamias e injurias contra este malherido y agonizante rincón del noroeste peninsular, donde compartimos habitat con gente de esta naturaleza, desarraigada, descastada, bastarda y que aún vergonzosamente se quieren identificar como gallegos”.