Quo vadis Compromiso?
O dilema que ten que afrontar nestes momentos Compromiso por Galicia é o da súa ubicación clara no panorama político galego, tanto polo que se refire ao modelo de estado como polo que fai referencia ao modelo de sociedade.
O modelo de estado fai referencia ao nivel de autonomia que desexemos darlle ao noso país, que, se cremos que é unha nación, non pode por menos que reclamar os dereitos desa nación, e, por tanto, creo que, sen ambigüidades, cumpre optar polo nacionalismo. Isto implica a exixencia de defender os dereitos do noso país e dotalo dos instrumentos precisos para que sexa un suxeito activo politicamente e non dependente. A consecuencia é que debería defender o dereito de autodeterminación, ou sexa, a capacidade de decidirmos o noso futuro, de que Galiza determine en última instancia que debe facer cos seus recursos económicos, lingua, cultura, usos, costumes, tradicións, etc.
Algúns falan de que hai que dirixirse aos nacionalistas e galeguistas, mais sen precisar quen son eses galeguistas nin que defenden. Eu gostaría de que alguén mo explique. Se se refire aos do século XIX, entón trátase propiamente de rexionalistas ou protonacionalistas, e neste aspecto, tampouco lle faría ascos ao PP, que se din seguidores de Alfredo Brañas. O rexionalismo defínese pola noción de pertenza, por pertencer a outro ou ser parte doutro, e considero que Galiza non é parte de España, entendida como nación española, aínda que si está hoxe enmarcada no Estado español, que é unha noción distinta. Castelao distinguía entre España e Hespaña, a primeira tería como suxeito activo a Castela como nación dominante, mentres que Hespaña se identificaría co que é o Estado español.
O modelo de sociedade fai relación á dicotomía dereita-esquerda, e, por tanto, se defendemos máis ben as clases medias ou as clases baixas. Isto en xeral, porque é un lugar común, entre os economistas, afirmar que a dereita crea máis riqueza e a esquerda reparte mellor, mais para repartir riqueza primeiro hai que creala. A este respecto, cumpre destacar a anormalidade en que se posiciona o noso país. Mentres que Euskadi e Catalunya teñen partidos de centro, que poden pactar indistintamente con PP e PSOE, e de esquerda, que non poden aspirar a gobernar máis que coa esquerda, chámese socialista ou comunista, baixo a vestimenta de Esquerda Unida. O curioso e sorprente do caso é que mentres moitos definen aos galegos como de dereitas, grosso modo, os partidos nacionalistas están empeñados nunha loita por demostrar que cada un é inequívocamente de esquerdas, e, ao mesmo tempo, algúns queren denominar iso como a casa común do nacionalismo, cando non pode acoller no seu seo máis que os que se moven no ámbido do sindicato nacionalista CIG. De tal modo, que quen olle para o panorama dos partidos políticos nacionalistas galegos, levará a impresión de que o noso pobo é o máis esquerdista do mundo, pois ten nada menos que BNG, AGE, CxG, Partido da Terra, Causa Galiza, Nós Unidade Popular, etc. competindo por un minúsculo electoral, que é o que se acha á esquerda do PSOE. O resultado está á vista: nin hai un partido serio independentista nin hai un partido dominante federalista.
A consecuencia é que mentres os partidos sucursalistas, tamén denominados españolistas, por moita bendición que algúns lle queiran outorgar agora, abranxen todas as alternativas, tanto polo que se refire ao modelo de estado como polo que se refire ao modelo de sociedade, igual que pasa cos nacionalistas nas outras dúas nacionalidades periféricas do Estado español, na Galiza só está cuberto o campo do nacionalismo da esquerda e non o do centro. Isto non deixa de ser anómalo e sintomático se nos damos conta que quen lidera o proceso nacionalitario nas outras dúas nacions periféricas son precisamente os partidos de centro. Parece que os nacionalistas galegos consideran que a súa terra é distinta e que aquí non recibes o visto e prace se non tes pedigrí de esquerda e a veces inclusive de antisistémico.
Disto infírese que aquí non hai ningún partido nacionalista que defenda os intereses dos pequenos e medianos empresarios, non hai un partido que se dirixa ás clases medias, que son as que, en definitiva, gobernan no noventa e pico por cen dos países.
Na Galiza, moitos entendemos que Compromiso por Galiza se ía situar dentro dese espazo de centro, con certa inclinación ao centro-esquerda, polas razóns seguintes:
a) En primeiro lugar, polas declaracións dos seus dirixentes, tanto orais como escritas, que falaban de que se trataba dun partido que pretende aglutinar desde o centro progresista á esquerda transformadora. O que por veces choca ver tamén aos mesmos dirixentes falen de que se trata dun partido de esquerdas, facendo desaparecer o centro progresista. E quen é o centro galeguista? Evidentemente, sempre foron partidos de corte liberal progresista, para distinguilos dos liberal conservadores, que estarían máis á dereita. Incluiría tamén a partidos que se moven nas coordenadas da democracia cristiá, ou sexa, católicos non reaccionarios e dogmáticos.
b) En segundo lugar, os documentos internos e externos de CxG. Basta con abrir a páxina Web para ver que organizacións tales como Coalición Galega, PNG, Acción Galega, e Terra Galega son partes integrantes deste proxecto. Sería un sarcasmo que se diga que calquera destes partidos ou grupos é de esquerdas. Eu vexo moi ben que estes partidos conflúan con outros que están situados un pouco máis á esquerda como é Mais Galiza, por exemplo, mais o que non vexo ben é que os queiramos facer entrar nun partido que non é o seu, que limita que poidan seguir sendo o que son, nun partido que opta por outro modelo de sociedade. É un sarcasmo que un partido como o PNG, que en definitiva non deixa de ser liberal progresista, estivese no BNG sen problemas e non poida agora estar en CxG. Dos outros podemos dicir, mutatis mutandis, algo parecido.
c) A afirmación incluída nos documentos de CxG de que quería dirixirse á maioría social, pero non se pode pretender agora que a maioría social está en competir con AGE e BNG polo mesmo espazo político minúsculo. Evidentemente que sería unha percepción ben reducionista.
d) A reiteradas declaracións de dirixentes e documentos de que pretendía ser un partido nacional, pois esta expresión non pode entenderse máis que como un partido de amplo espectro, un partido que inclúa tanto a sectores máis á esquerda como máis á dereita. Do que se trata é que poidamos convivir moitos galegos «plurais » dentro dunha mesma formación dado que hoxe, ás mesmas exixencias electorais o impoñen. A definición clariña do posicionamento era unha tendencia moi premente en formacións como o BNG, mais ten o inconveniente que non é suficientemente inclusiva para liderar un país, pois moitos sectores necesariamente quedan fóra.
e) A propia necesidade de normalización do panorama político galego, e entendía que esa sería a opción de CxG, e non só o entendín eu, senón tamén os medios de comunicación, que situaron sempre esta formación máis á dereita que o BNG e que AGE, e moitos, desinformados, inclusive a situaron na dereita. Creo que hai que procurarlle a certos sectores sociais, que nomeadamente incluiría a clase media deste país, integrada tamen por pequenos e medianos empresarios, un instrumento para a defensa dos seus intereses de clase, un partido nacionalista, pois non se pode dubidar gratuitamente das súas convicións autenticamente galeguistas. Non é admisíbel que formacións políticas como o BNG se digan defensores dos pequenos empresarios, pois calquera pode constatar que escapan desta formación como da peste.
Se se trata de situarse agora na esquerda, moitos, e supoño que tamén todos os partidos ou grupos acima citados (PNG, Acción Galega, Coalición Galega, Terra Galega, Partido Galeguista) consideramos que sería unha fraude cando se deu a entender outra cousa. Partidos como Terra galega parece que non traballaron moito nesta campaña, mais eu pregúntome se eles crerían realmente nun proxecto pouco sólido e meditado como é, polo momento, o desta formación. Non será que entendían que se trataba dos esquerdistas e cabreados do BNG aos que se dá o asentimento de ir xuntos porque non hai nada que perder?
Moitos dirixentes afirmaron publicamente que este era un proxecto de longo alcance, mais non se pode pretender que se logren obxectivos importantes aos dous meses de vida, sen que os galegos saiban desta formación máis que o tópico de que se trata de cabreados do BNG.
O PP non ten no seu ADN que deba ser a partido desnacional desta terra nin está no ADN dos galegos moderados, incluídos moitos con sentimentos galeguistas, que teñan que votalo indefinidamente. Hai que forxar un proxecto e crer nel, pois a alternativa é confluír con outros á esquerda e terminar diluídos, deixando orfo un espazo político que, por consecuencia lóxica, parece que ten que existir, e parece que o éxito de Coalición Galega de Euloxio Gómez Franqueira así o corrobora, mais as continuas desavinzas e tensións internas fixérono fracasar, como pode pasar tamén agora.
Este artigo, ao igual que moitos outros referidos á lingua, cultura, filosofía, política, etc. pode ollarse no seguinte blog:
Http://profeblog.es/blog/ramvarel
ou
http://r-varelapunhal.blogspot.com.es/
Ramón Varela Puñal
No hay comentarios:
Publicar un comentario