Os gobernos lexitímanse nas urnas!

O 19/07/2013, o Chefe do Goberno español, Mariano Rajoy, manifestou, en Palma de Mallorca ante os ministros de Asuntos exteriores da UE, que os gobernos, en Europa, lexitímanse nas urnas. Mais, que sentido ten pronunciar esta obviedade diante dun auditorio e uns espectadores que xa están cansos de sabelo? O único sentido que lle encontro é que esta solemne proposición vaia destinada a consumo interno dos españois e que sexa unha especie de advertencia de que a el só o removen do seu posto as urnas cando chegue o momento. A política de resistencia levada ao seu paroxismo.

Nun Goberno xa con un deficiente sentido democrático, esta manifestación, de ser correcto o comentario exposto, vén corroborar esta carencia, que se une ás últimas noticias de que o actual presidente do Tribunal Constitucional, Pérez de los Cobos, é un membro do PP, facto que contribúe enormemente á súa deslexitimación, se aínda pode caer máis baixo. Como se vai crer que as interpretacións da Constitución, emanadas de membros tan parciais e escorados a posicionamentos excluentes, van ser imparciais e ponderadas? Como pode un españolista até a medula ser imparcial cando ten que xulgar da constitucionalidade de calquera proposta dos nacionalistas periféricos? Isto ratifica o que afirmamos nun artigo anterior sobre a División de Poderes e a baixa calidade democrática do Estado español.

 Creo que ninguén tenta restar lexitimación a un  Goberno saído das urnas, e moi especialmente nun momento tan difícil e convulso, con grande instabilidade política, social e económica, como o actual. O problema é que, como moi ben sabe o Sr. Rajoy, a lexitimidade de orixe, na que el se reafirma, presupón que se cumpran, no acceso ao poder, as regras de xogo. Ninguén cuestionaba que o ciclista Lance Edward Armstrong tiver gañado sete Tours de Franza, mais cando se demostrou que gañou con trampas, os organizadores, por moito que el protestase e pretextase da súa inocencia, desposuírono do seu trono por tramposo. Neste caso, non se pon en cuesitón que quen vence no Tours debe ostentar a gloria, premios e honores que lle corresponden, sempre que se cumpran as regras fixadas de antemán e non se actúe con vantaxe sobre os demais. No caso de Rajoy todo indica que o PP gañou o Goberno central e moitos autonómicos con supostas más artes, facendo trampas ao financiarse, supostamente, dun xeito irregular, quebrantando a lei que el mesmo contribuiu a implantar. Por tanto, suposto este financiamento ilegal, non existiría lexitimidade de orixe que el proclama agora aos catro ventos.

Mais, a lexitimidade de orixe non basta, senón que un Gobernante ten que ter lexitimidade de exercicio, ou sexa, facer as cousas aceptabelmente ben con respeito aos padróns usuais e cumprir o que se prometeu aos cidadáns no programa e campañas eleitorais. Isto é o que non se fixo, e a cidadanía séntese estafada, feito máis grave cando se lle dixo que o gobernante non debe mentir, que debe dicir sempre a verdade para suscitar confianza, etc.

A economía vai mal, en contra do prometido, subíronse os impostos, o programa eleitoral foi acurralado, e todo indica que o único programa que ten que cumprir o Rajoy e o PP é facer o que lle di a Comandante en Chefe, Frau Merkel. O que se perguntan os cidadáns é a que reduciu a democracia este partido co seu Presidente á cabeza. Que sentido ten que veña agora a proclamar que a el ninguén o saca de aí porque está lexitimado para continuar até o final? Sálvase que non existen organizadores externos que depoñan a un rapidamente para recuperar o prestixio das institucións.

Todo este negro panorama vén complicarse coa crise do partido máis importante e o que máis poder acumulou na historia de España, sumido, segundo parecen apuntar todos os indicios, nunha situación de corrupción xeneralizada, cobrando supersoldos, defraudando ao fisco, mentres se espremía ao máximo aos cidadáns, en nome da inevitabilidade económica e dunha pronta recuperación que non se albisca por ningures. A triste sensación que se dá é que vivimos nun dos Estados máis bananeiros e corruptos, onde non hai ningunha institución que se salve e onde todos colaboran na función extractiva do suor dos cidadáns.