Marketing real na curva da Grandeira?

Accidente de A Grandeira

Os políticos dun país deben dirixir, ansiar e empatizar co pobo ao que din representar. Deben procurar resolverlle os seus problemas, na medida do posíbel e axudalo nas súas dificuldades.

A raíz do accidente do tren Alvia na curva da Grandeira, Angrois, Ames, a reacción da sociedade civil foi a todas luces exemplar. Persoas innominadas, esas luceciñas do pobo galego, concretadas nos viciños de Angrois, axudaron altruísta e desinteresadamente ás vítimas da enorme catástrofe, a persoas que non coñecían e das que non esperaban nada a cambio en conceito de contraprestación, nin sequera o recoñecimento por parte das vítimas ou familiares. Esta entrega desinteresada é o que lle dá grandeza á súa entrega. Para eles, toda honra e recoñecimento.

Os políticos e autoridades relixiosas, a diferenza do ocorrido co Prestixe, en que algúns se foron de cazada e outros estiveron ao seu, tamén se volcaron. Por aquí estiveron os Reis, Os Príncipes de Asturias, Felipe e a súa esposa Letizia; o Presidente do Goberno español, Mariano Rajoy, o Presidente da Xunta de Galicia, Núñez Feijoo; a ministra de Fomento, Ana Pastor; o ministro do Interior, Xorxe Fernández Díaz; o arcebispo de Santiago, Julián Barrio, ... Todos eles teñen en común un problema de desgaste galopante e de credibilidade ante a opinión pública.

En situación normais, a xente do común, esas luceciñas innominadas, sabe aprezar e recoñecer esa presenza das autoridades, mais cando se ven enganadas reiteradamente, expoliadas e avasaladas por aqueles que debían protexelas e estar ao seu servizo, mais que na práctica están para servirse e aproveitarse deles, xa non confían na sinceridade das probas do seu apoio e considéranas como unha operación de marketing, un lavado de cara, para continuar usando e abusando impunemente dos seus privilexios, e así poder adormecer de novo a unha cidadanía que parecía despertar e que obsequiaba con pitadas en todas partes aos seus representantes.

Na mesma semana en que o Rei afirmou que os parados lle sacaban o sono, esa cidadanía constata que foi cazar elefantes a Botsuana, acopañado da súa amante Corina. Como me dícía unha desas luceciñas,, quen lle sacaba o sono era a Corina. A conclusión da xente é que enganou á cidadanía, instrumentalizando e burlándose dos seus sentimentos de desamparo pola situación de paro propia ou dos seus achegados. En vez de sufrir co seu pobo nunha situación de crise aguda e prolongada, o que fai é marcharse de incógnito de cazada e de amoríos, co dispendio de diñeiro que esa actividade representa directa ou indirectamente, para o erario público, ou sexa, para o peto de aqueles, entre outros, dos que di que lle sacan o sono.

Alén diso, vai cazar neste caso elefantes, noutros casos son osos borrachos para servir ao seu desfrute, sendo presidente de honra da asociación WWF-Adena, filial de WWF (World Wildlife Fund for Nature), unha asociación ecoloxista que vela pola conservación da natureza: crear e defender espazos protexidas e manter o meio ambiente e a diversidade biolóxica mundial, e en especial, pola recuperación das especies ameazadas. Estivo –foi expulsado da citada asociación- desta maneira enganando á asociación e á sociedade en xeral, finxindo defender unha práctica ecolóxica que el mesmo conculcaba.

É unha persoa que di solemnemente para consumo da cidadanía, que a xustiza é igual para todos, salvo para el, que pode delinquir, incluído matar, impunemente, por non estar submetido a responsabilidade, e a súa familia, como o demostrou dun xeito ben patente, pola súa oposición á imputación da súa filla Cristina, a pesar de estar nunha situación polo menos tan comprometida como a muller de Diego Torres, que si está imputada.

Nas súas comparecencias públicas os monarcas manteñen o paripé, a simulación, dun matrimonio unido, mais a cidadanía constata que iso é só unha pose de cara á galería, para poder conservar as súas prebendas e os seus privilexios. Isto non é, unha vez máis, outra cousa que un engano á sociedade.

O Rei preséntase tamén como defensor da familia e, con esta finalidade, diríxese aos españois, no día máis cargado de simbolismo familiar, como é o 24 de decembro, para inculcar mensaxes de moralina para consumo de incautos e inxenuos. En realidade, a cidadanía pensa que actuou como unha especie de play boy, aproveitándose do cargo, para destruír familias, entre elas, a propia.

Funcionou, ademais, protexido pola censura e recorrendo ás querelas por ofensas ao Xefe do Estado contra aquel que se movese. Alén de todo o anterior, o seu patrimonio calcúlase nuns dous mil millóns de euros, que tería amasado baixo forma de comisión por contratos para o Estado, ou sexa, que, alén de pagarlle un soldo elevado, apropiábase de comisións, opacas e alegais, en beneficio propio, aspecto que el nunca desmentiu.

Ao Príncipe achácanselle infidelidades semellantes ás do seu pai, e no que máis sobresae nos últimos tempos é na súa obsesión en subirse ao machito, por herdanza, para perpetuar as súas prebendas e privilexios, e como ve que lle pitan alí onde vai, a cidadanía entende que, para congraciarse recorre ás operacións de lavado de cara, non dubidando en explotar os sentimentos de dor alleos en beneficio propio.
Penso que á Monarquía lle fixo un dano moi importante o sistema de opacidade e irresponsabilidade no que se moveu, coa anuencia do PP e PSOE, e agora ten un problema enorme, mais en vez de procurar ser aceptado por campañas de imaxe, como a visita a Marrocos ou a Santiago, o que debería facer é declarar o seu patrimonio para demostrar que as contas da Zarzuela son claras e limpas.

O Presidente do Goberno español, Mariano Rajoy, é vítima dos escraches e pitado reiteradamente, e a súa popularidade e credibilidade está en mínimos, ao igual que a do seu Goberno. Mente por sistema á cidadanía e a súa política prexudica notoriamente a populación en xeral e principalmente aos máis débiles, en beneficio das elites extractivas. Mais tamén ten un problema de corrupción xeneralizada no seu partido, que non é capaz de resolver. Como me dicía unha desas luceciñas, instalaron a mafia no centro do poder, porque o país está sendo gobernado por un sistema extractivo en beneficio das elites gobernantes. Segundo a cidadanía, tanto el como a Monarquía viron na desgraza allea unha ocasión de outro para redimirse, mais o delito tería que ser moito menos grave para logralo.

Xa cinxíndonos ao accidente da Grandeira, o que el e os seus ministros, e tamén os anteriores, teñen que explicar é como existe unha curva cerrada a tres quilómetros dunha cidade nunha liña de velocidade de AVE mais sen seguranza de AVE. Eu que son leigo na materia, pergúntome, como se pode deixar ao erro dunha persoa a seguranza de 300, nun momento de desenvolvimento espectacular das tecnoloxías electrónicas?. Se todo se depende de que a máquina non freou a tempo, por que non se ten incroporado un sistema que reduza automaticamente, por defecto, a velocidade ao chegar ao punto indicado?

Eu pergúntome tamén, canto dano lle vai producir ao Estado español e a iso que chaman a marca España, neglixencias deste tipo, que van repercutir, nas contratas que van adxudicar países como Brasil, EEUU, Rusia, Kazaxistán, etc., que serían unha bención neste momento de crise?. Como pretenden os mandatarios españois, entre eles Feijoo, que isto non teña repercusións económicas e que a competencia non saque a relucir este erro de silabario para denunciar a falta de seguranza do AVE español, cando o farían eles mesmos se estivesen no seu lugar? Isto non se soluciona ao estilo Margallo, incrementando a propaganda, que foi a solución ofertada por este ministro para o caso Bárcenas, senón co traballo serie, rigoroso, solvente e responsábel. Tampouco se soluciona con meteduras de para como a do Rei con Chávez, por que non calas?, nin a do Ministerio de Exteriores co avión de Evo Morales, con Maduro, etc. que deterioran a imaxe do País en Latino-América. Moito menos se soluciona con tentativas de implantar gobernos populares, como pretendía José María Aznar, aínda que non precisou se trasladaría tamén o modelo Bárcenas como sinal de progreso ao continente americano como modelo de xestión eficaz e solvente. Pretendía exportar a democracia, un señor que non confía nela, nin a sente, nin practica.

Tamén sofre un proceso de desgaste notorio Núñez Faijoo, co caso Barcenas, as súas relacións co narcotraficante Dorado, fracaso do concurso eólico, perda do sistema fincenceiro galego, deterioro xeral da economía galega, etc. A súa reacción sobre o accidente contrasta coa do pobo de Angrois, pois mentres este reaccionou sen exixencia ningunha de contraprestacións, dun xeito altruísta puro, sen cobrar nada a cambio, Feijoo, que cobra do erario público por realizar o que fixo si quere contraprestacións:  “Non poderemos borrar o que pasou. Eu pido non esquecer tampouco o que fixemos".

A cidadanía, polo menos as persoas coas que puiden contactar, pensa que ese interese puntual en facerse a foto, é produto dese desgaste dos políticos implicados, da súa falsa conciencia e do interese en cifrar a súa recuperación á propaganda. Así, o que debería ser un xesto de agradecimento convértese nun xesto de indignación ante o que consideran un novo intento de servirse del en vez de servilo, de aproveitarse torticeiramente e instrumentalizar, unha vez máis, os seus sentimentos máis íntimos e dolorosos.