ETNOCIDIO

Nalgúns pobos predomina unha grande conciencia da súa identidade mentres que outros desdebuxarona en grande parte; nalgúns pobos predomina unha grande conciencia da súa autoestima e do que representan no mundo en comparación con outros pobos, mentres que noutros predomina un sentimento difuso de autoodio, menosprezo ou indiferenza de si mesmos; nalgúns pobos predomina unha conciencia de que teñen un futuro de seu, un futuro propio, aínda que interconectado cos demais, mentres que outros déixanse ir ao albur dos acontecementos; nalgúns pobos predomina a conciencia da súa diferenza e do seu ser propio e peculiar mentres que outros non desdeñan véren diluído e homoxeneizado o seu ser no magma uniformista de turno; algúns pobos teñen algo que dicir ao mundo, contribuíndo á diferenza enriquecedora dentro da harmonía global, mentres que outros son pobos anodinos e sen historia propia. Nalgúns pobos predomina a conciencia de que deben decidir o seu futuro, mentres que outros permiten ou déixanse levar polo que decidan outros; nalgúns pobos predomina o amor ás tradicións patrias e matrias, ás tradicións que nos transmitiron os nosos pais e nais, embora abertos a novas contribucións culturais, mentres que outros venden a herdanza recibida por un prato de lentellas, imitando o comportamento de Esaú. Nalgúns pobos predomina a conciencia lúcida e esperta mentres que noutros predomina unha conciencia adormilada; algúns pobos saben traducir os seus valores e a súa diferenza nunha alternativa política que os reafirma e reforza, mentres que outros non acaban de achar o que lles convén e parecen camiñar ininterruptamente cara a súa autodestrución. Son, neste respecto, pobos masoquistas ou pobos escravos, como adoptaban dicir os irmáns da fala. Esa predominancia nunha colectividade de valores como a autoidentidade, autoestima, autodeterminación, autoorgullo, autolucidez, diferenciación, sagacidade e habilidade políticas, etc. constitúe o que chamamos alma colectiva dun pobo, que ao igual que pasa na persoa humana individual, vese contrarrestada por forzas disruptivas, disgregadoras, que poden reafirmar o propio ser ou, en caso negativo, terminar por afogalo. O pobo catalán e o vasco teñen unha grande alma propia; son pobos moi diferenciados e moi lúcidos, mentres que o pobo galego ocupa un posto inferior na escala de personalidade colectiva.

O ministro de Educación , Cultura e Deporte, José Ignacio Wert, acaba de presentar un proxecto de lei polo cal quere matar a alma colectiva dos pobos nacionais do Estado español, Catalunya, Euskadi e Galiza, españolizándoos e, por tanto, estendendo agora á  nación catalana o que veu facendo o Presidente do Goberno galego, Alberto Núñez Feijoo, na Galiza. O Partido Popular, inspirado na FAES (Fundación para el análisis y estudios sociales) presidido por José María Aznar, célebre por embarcar a España na guerra do Irak e pola reafirmación da soberanía española do illote de Perejil, non cre en absoluto na España plural en linguas, culturas, tradicións, etc. Os partidos españolistas aceptaron as autonomías de mal grao nunhas circunstancias nas que o asunto se lles podía ir das mans se non o facían, mais agora toca volver á España, única, grande e libre, que non é outra cousa que a España uniforme, a do discurso único, fanática e intransixente, a España da inquisición e da imposición. Identificándose plenamente co seu predecesor decimonónico, Antonio Cánovas del Castilo, o seu lema é: "VENIMOS A CONTINUAR CON LA HISTORIA DE ESPAÑA".

Na etapa da transición, década dos setenta do século XX, os dirixentes españois querían resolver o problema das nacionalidades históricas, principalmente Catalunya e Euskadi, Galiza non é problema dicían, mais ante a presión dos militares, sempre omnipresentes na historia política de España dos séculos XIX e XX, que consideraban que iso sería desmembrar o país, os políticos  tranquilizáronos afirmando que non se lle daría a estes pobos un trato distinto que aos demais e que as autonomías se estenderían a todos, o famoso CAFÉ PARA TODOS. Incapaces de previsión, como o demostraron dun xeito fidedigno na crise actual, crearon así un problema de macrocefalia do Estado, axigantado polo facto de non prescindir das estruturas do Estado centralista como son as deputacións provinciais e a estrutura periférica do Estado nas Comunidades Autónomas, e de ser incapaces de racionalizar a inflación de concellos.

Hai tempo que os grandes gurús da política española, servíndose dos inmensos medios de comunicación que teñen ao seu dispor en prensa, radio e televisión, veñen pregoando que a crise actual se orixinou neste Estado descentralizado, logo a crise actual débese á descentralización do Estado. Non lles importa que esta crise tamén afecte a estados centralizados, como Portugal, Grecia, Irlanda, etc., nin tampouco lles importa constatar que os estados máis exitosos no mundo son estados descentralizados, como Estados Unidos, Alemaña, Brasil, ... sexan estados federais. Tampouco fan a mínima autocrítica do seu proceder na reordenación do Estado, dando autonomía a quen nunca soñou con ela nin a demandou, para diluír o problema vasco e catalán- TODOS SOMOS IGUAIS, repiten unha e outra vez, obviando que se a miña lingua materna é o galego, eu non son igual, a este respeito que un que non a ten, senón que o que lles importa é silenciar todo posíbel contraexemplo e adaptar todos os dados aos seu dispor para que conclúan o que eles queren que conclúan: a crise é producida pola descentralización do Estado. Para estes políticos, a diferenza de linguas, culturas, tradicións, etc. non significa nada; só é un absceso que cumpre erradicar para que todos sexamos uniformes e nos identifiquemos plenamente cos valores, lingua, costumes e tradicións españolas. A diferenza, para eles, non crea dereitos, obviando que lesi como a de accesibilidade, por exemplo, só ten sentido se se quere respeitar a diferenza de quen ten mobilidade reducida. Os dereitos do pobos -repiten unha e outra vez- non exiten, salvo para España, só existen os dereitos individuais, que eles argumentan afirmando que os territorios non teñen dereitos, obviando que os dereitos dos pobos non son dereitos de territorios senón de personas que conviven nun territorio desde tempo inmemorial, unidas entre si por vínculos de lingua, historia, tradición, costumes, cultura, etc. Son dereitos das persoas colectivas, que non son territorios senón seres humanos que viven en territorios. O territorio galego non fala galego, mais si eu que vivo en territorio galego.

 

Para eles non basta que todos os meniños cataláns, vascos e galegos, falen moito mellor o español que a súa lingua propia, non lles basta contar cos omnipresentes medios de comunicación que meten o español polos ollos, non lles basta que aquí na Galiza, nen sequera un galego falante ten garantido o seu dereito a vivir en galego, non lles basta que as linguas das nacións periféricas corran todas elas risco de desaparecer; non lles basta que no noso país a Igrexa estea totalmente españolizada, reservado o galego ao nivel folclórico do rezo do Noso Pai ou dunha canción -Deus nunca falou galego neste país-, hai tamén que afogar a lingua propia destes pobos na escola, non sexa que as persoas se identifiquen con elas neste reducido ámbito, e non comunguen cos esteriotipos de lingua máis apta de expresión e uso, que eles pregoan do español. Non perseguen a igualdade das diversas linguas, senón a imposición e omnipresencia abafante do español,; en caso contrario, promoverían que estas linguas e o español tivesen o mesmo estatus xurífico. Nunca moveron un dedo para que na Galiza houbese equiilibrio de linguas, nin para protestar pola discriminación que están a sufir de continuo en xulgados, hospitais, medios de comunicación, etc. os que se expresan en galego, con exemplos abondosísimos que o demostran. Nunca moveron un dedo para condenar a discriminación a que foron sometidos desde hai séculos estas linguas e non nsó en tempos do franquismo, mediante a súa prohibición, ocultación, menosprezo, ridicularización, ... Para meternos a nova lei argumentan que os mozos e mozas do noso país sofren un paro de máis do cincuenta por cento e que hai moitísimo fracaso escolar, e, por tanto, a asociación xa está feita: falar español = emprego e pouco fracaso escolar, e falar linguas minorizadas = paro e fracaso escolar, en contra de todos os estudos que se fixeron ao respecto até o momento presente, mais estes a investigación non a valoran, só a ideoloxía. Trátase dun auténtico etnocidio, dun crime de lesa cultura, tal como gostaba de afirmar Castelao.