Introdución
 |
| Xesús de Nazaré traballando de carpinteiro |
Para a presente análise imos servirnos de todas as fontes á nosa disposición, e, por tanto, tanto dos evanxellos canónicos, ou sexa, os aceptados pola Igrexa como inspirados por Deus, como os apócrifos. Consideramos que a opción polos canónicos somente se pode aceptar desde un posicionamento de fe, que é un aspecto neste caso non relevante, se queremos actuar con imparcialidade e aténdonos ao método científico histórico. As crenzas son lexítimas a nivel persoal mais non deben perturbar o labor de indagación serena e neutral dos fenómenos. Normalmente a distinción que se fai entre libros canónicos e apócrifos é que os primeiros son máis comedidos na súa apelación aos milagres mentres que os segundos son máis prolíficos a este respeito. A nós parécenos que tanto uns como outros inflan a milagrería dándose somente unha diferenza de grao mais non cualitativa entre ambos, como tamén se dá entre os relatados polos evanxellos sinópticos e o de Xoán. A fixación do Canon fíxose por un proceso en grande parte arbitrario, gratuito e non suficientemente fundamentado. Sirva como proba o feito de que os protestantes eliminan da súa biblia nada menos que sete dos libros que os católicos consideran canónicos. Alén diso, acudir a crenzas como a da inspiración dos libros sagrados, sen que haxa indicio ningún de que son libros distintos de calquera dos da súa época, súmenos nun mundo de irracionalidade e afástanos do discurso racional e crítico.
Imos enfiar un discurso racional, franco e sincero, respeitoso con todos os posicionamentos e con todas as crenzas, embora con independencia deles e delas. Non nos move ningún anseio de polémica, de notoriedade nin de contradición. Ao tratarse dun discurso racional, non poderemos supeditarnos ás nosas fobias ou filias nin ás de ningún outro sector, grupo ou individuo. Evitaremos mesturar a ciencia coa crenza, o irracionalismo, a mística e a pseudociencia, como considero que acontece no discurso do Romano Pontífice. Cando fala de que os pastores son constelacións ou que é o meniño quen guía a estrela e non ao revés, nós non poderemos seguilo. Esta fraseoloxía é só para consumo interno dos crentes e non para expor racional e imparcialmente a verdade.
Para focar a historia de Xesús todos partimos duns preconceitos, duns pre-xuízos que guían a nosa investigación e a nosa interpretación da realidade, preconceitos que poden facerse explícitos ou ficar implícitos, mais sempre estarán presentes e condicionarán o noso discurso, o de todos, e o meu tamén. Tentaremos desenvolver algúns deses pre-xuízos antes de adentrarnos de cheo na vida de Xesús, con obxecto de esclarecer o contexto en que se escribiron os relatos sobre a vida de Xesús.
Relixión e personalidade social
A relixión vixente nunha comunidade contribúe a crear a personalidade básica da cultura, forma parte integrante do sistema ideolóxico dunha sociedade, que condicionará o seu desenvolvemento material e espiritual. Como puxo de relevo Marx Scheller, a doutrina relixiosa protestante favoreceu o progreso científico e económico coa súa defensa do individualismo persoal e pola súa concepción do éxito como indicio de predestinación divina, mentres que o catolicismo freouno pola defensa da idea de que todo está nas mans de Deus e el xa fará o que considere pertinente, pois, como afirmaba Xesús de Nazaré, “ Por tanto, eis que vos digo: non vos preocupedes por vosa vida, polo que comeredes, nen por voso corpo, polo que vestiredes. A vida non é máis do que o alimento e o corpo non é máis que as vestes? Olhade as aves do ceu: non semeian nin segan, nen recollen nos celeiros e voso Pai celeste as alimenta. Non valedes vós muito máis que elas? Cal de vós, por máis que se esforce, pode acrecentar un só cóvado á duración de súa vida?”1. Se un individuo ou un país tomasen ao pé da letra as recomendacións de Xesús, non tardarían moito en verse en condicións desvantaxosas na loita pola supervivencia social. Comentouse que o primitivo vigor combativo que Maomé inculcou nos pobos árabes contrasta coa indolencia que actualmente os distingue e que quizais ten as súas raíces no mesmo Korán.
A actitude do home e a súa laboriosidade e impulso combativo están condicionados pola súa ideoloxía. Se é Deus quen resolve as dificultades e quen soluciona o porvir será unha actitude consecuente deixar os asuntos nas úas mans e esperar a resposta que, dado que se trata dun ser sabio e xusto, fará o que máis conveña, xa que non sempre para o corpo e para o momento presente si para a alma e para a vida de ultratumba. Cumprir as súas exixencias será como unha especie de entrega a conta que deberá ser saldada, con fin de permitir un descanso sempiterno, unha vez qque as enerxías vitais deixen de rexer o corpo. Canto máis se espere conseguir de seres, potencias ou forzas superiores, xa sexa por medio da plegaria, o sacrificio, a maxia, etc. Moitas veces con un esforzo menor, menos confiará o humano en si mesmo e nas súas propias forzas. Isto restaralle afán combativo e sumirao, na orde terrena, na momentaneidade, arrebatándolle ese dardo interior que impulsa os homes cara a adiante. Unha relixión que censura a competencia e pregoa o igualitarismo radical restará forzas e enerxías ao progreso. Unha relixión que mantén privilexios políticos, sociais e económicoas é tamén unha rémora para o mesmo.
1. Mat. 6, 25-27.
(Continuará)
No hay comentarios:
Publicar un comentario