Discurso do Rei no Pai Natal 2012

Mensaxe navideña do rey de España

Unha vez máis o Rei acudiu á súa cita habitual o día do Pai Natal 2012, para pronunciar o seu discurso ao país e, unha vez máis, obtivo a aprobación dos partidos PP e PSOE e a crítica, máis o menos velada, das demais formacións políticas.  

A práctica de difundir o seu discurso anual nesa data escolleuna para chegar aos españois no día da cea máis íntima da familia, pretendendo con iso asociar os valores positivos dese día -vivencias íntimas, familiaridade, ilusión, regalos, etc.- coa súa presenza ante os medios e converterse en algo íntimo e familiar para a cidadanía. Somos moitos os que vimos criticando esta eleccción porque consideramos que non se debería politizar tamén a intimidade dese encontro familiar anual, e moito máis, nun ano tan sacudido pola protesta contra os políticos pola súa nefasta condución da crise actual. Se mal o fixo Zapatero tardando en recoñecer a crise e en tomar medidas para paliar o defice descomunal do que tiña que ser coñecedor, tivo un competidor destacado, no seu sucesor, que se esmera en superalo día tras día deixando na miseria e na marxinación, sen os recursos mínimos de subsistencia, a millóns de españois, mentres que os que teñen maiores ingresos e a Igrexa Católica practicamente non se ven afectados ou só lles afecta marxinalmente. Como se ve, a caridade ben entendida comeza por un mesmo, como reza a Igrexa. A Coroa, pola súa parte, contribuiu ao descrédito da clase política pola súa conduta pouco edificante e relacionada con prácticas corruptas e desidia no exercicio das súas funcións.  

O seus discursos foron sempre vacíos de contido e limitáronse a expresar vaguidades, lugares comúns e especialmente moralina para consumo de persoas normalmente pouco reflexivas e críticas. Son discursos vacíos, e non poden ser doutro xeito porque o Rei non é o responsábel da política do país, e, por iso, non pode descender a medidas concretas. Son elaborados por persoas da confianza da equipa gobernante nese momento que aproveita a ocasión para difundir, por boca do Rei, as súas políticas de turno. Non esquezamos que o Rei é irresponsábel políticamente, e que son os políticos de turno os que asumen as consecuencias dos seus actos, e tamén, segundo interpretación dos xuíces, civilmente, como se comprobou pola desistencia da demanda contra o Monarca por parte de dous dos seus presuntos fillos non recoñecidos para reclamar a súa paternidade e, por tanto, para seren tratados en pé de igualdade cos outros meio irmáns recoñecidos. De todos é sabido que o Rei funciona moi ben como semental ibérico amparándose no cargo, mais parece que non tan ben á hora de asumir as consecuencias dos seus actos, e as leis non poden obrigalo. Está por acima da lei a este respecto. Tamén defenden moitos penalistas que é irresponsábel penalmente, o cal xa é o colmo do desatino, que cometa un crime e que non poida ser incausado. Como se ve, todos somos iguais ante a lei menos os que son distintos, como el e a súa proxenie, como a infanta Cristina, á que non se lle chama a declarar porque “a priori” xa o xuíz afirma que non ten responsabilidades nunha situación paralela á da muller do socio do seu xenro, Diego Torres.  

Son discursos que apelan abundantemente á moralina para consumo dos demais, mais debería ter presente que para dar leccións de moralina un debe ter autoridade moral e un obrar irreprochábel, dos que na actualidade carece o Monarca de España, pola súa relación coa corrupción do seu xenro e inclusive parece que propia, pola cazada de elefantes, compañía de corruptos (Diego Prado e Colón de Carbajal, Gerardo Díaz Ferrán, Arturo Fernández, Mario Conde, Emilio Novela, etc. etc., enriquecemento indebido, polas súas meteduras de pata diplomáticas, etc.  

O discurso do Rei xirou en torno a tres eixos: a crise económica, a fortaleza da nación española e a importancia da política. A respeito da crise económica, considera que o primeiro estímulo que nos sacará dela é a confianza, mais isto pouco lle dí ao home da rúa que está sufrindo por perder o seu traballo e que pode considerar como un insulto que lle digan que ten que manter a confianza tanto en si mesmo, a modo de autonarcotizante, como nos políticos incompetentes e moitas veces corruptos polos que veu sendo gobernado. Os reiterados gritos dos indignados gritando “non nos representan”, nada lle dia ao Rei nin merece a máis mínima atención no seu discurso, entre outras cousas porque era a diana desa indignación moitas veces. Tampouco lle di nada ao Monarca o sufrimento dos estafados polas preferentes. O Monarca está ao seu, a outra cousa, fóra da realidade, que afronta con optimismo, faltaría máis!, e atrévese a pedir aos demais que fagan o mesmo, inclusive aos que están na misería!. O louvor de que foi obxecto o seu discurso por parte do PP e do PSOE é significativo por canto tamén nos indica que estes partidos están cada paso máis arredados da xente do común e son os responsábeis de soster unha institución anacrónica que de por si xa se viñese seguramente abaixo. É moi difícil crer que eles non estivesen ao corrente de todas as irregularidades da Casa Real, e non só non fixeron nada senón que non son quen de tomar medidas para que se corrixa o seu rumbo, entre outras cousas adoptando medidas de transparencia no seu funcionamento.        

A corrupción a mans cheas a todos os níveis, Casa Real, Poder Xudicial, gobernantes políticos de turno, directivos de grandes corporacións, como caixas e bancos, etc. non figura na axenda do Rei e non lle merecen a máis mínima alusión. Esta corrupción, de par coa demostrada incompetencia a todos os niveis, foi a causante da crise e non os millóns de cidadáns que a sofren, e agora eses mesmos que a provocaron son os que din que nos van sacar dela, e a receita consiste en retirarnos do noso peto o diñeiro debidamente gañado para pagar o burato que eles mesmos crearon. E para quen non estea de acordo, pau e tente teso.  

Canto á fortaleza de España non dixo nada salvo que España debe participar na solución dos problemas da UE e que Hispanoaméria é parte nosa e nós dela. Isto representa posibilidades mais non é signo da fortaleza actual de España, que non se ve por ningures, senón que neste momento é un país desprestixiado en todo o mundo. 

 

No terceiro eixo do seu discurso, a política, aproveitou de novo para meterse cos cataláns e indirectamente con vascos e galegos, para dicirlle que hai que respectar as leis, ou sexa, que se submetan á sacrosanta, pétrea e ríxida Constitución Española e ás súas regresivas interpretacións por parte dos gobernos de PP e PSOE. A laminación do Estatuto catalán e a LOMCE (Lei Orgánica de Mellora da Calidade Educativa) de Wert pola que pretende españolizar Catalunya e as outras nacións do Estado, as interpretacións españolistas da Constitución por parte de xuíces nomeados por PP e PSOE, etc. nada representaron nunca nin representan para o Rei. Hai que respeitar -din- o estado de dereito, e por tal enténdese tamén as leis feitas para afogar os dereitos colectivos dos pobos. A Constitución, españolizadamente interpretada,  converteuse nunha arma arreboladiza para negar os dereitos dos demais, e este é o único argumento que aducen para oporse á celebración dun referendo de autodeterminación para que o pobo catalán se pronuncie sobre o seu futuro. Eles ben saben que se houber vontade política, a Constitución non pode ser un marco inflexíbel e ríxido, como o demostraron coa súa carreira para reformala para satisfacer á Sra. Merkel, incumprindo os condicionantes de consenso que viñan defendendo até ese momento,

Para finalizar, cumpre ter presente que moitos cidadáns concordamos en que a monarquía é unha institución:

a) Desigualitaria. Como xa dixemos, todos somos iguais ante a lei, menos os que son distintos. É unha burla á intelixencia que se afirme, por exemplo que as netas do Rei son iguais ás de de calquera outro, inclusive dalquén que teña poder económico ou político, a pesar do escándalo que produciu a doutrina Botín. Os postos deben ocuparse por elección, mérito ou capacidade, mais nada disto ocorre no cumio do Estado senón que aquí impera a pura animalidade. Por nacer de tal persoa xa estás destinado para tal posto. A ineptitude demostrada polos monarcas españois no decurso da historia debería servir de lección para corrixir esta anomalía. 

b) Ilexítima. Non ten lexitimidade de orixe, porque nunca foi submetida a referendo dos cidadáns. Metéronnos a Monarquía franquista nun paquete, e o tomas ou o deixas. É moi difícil afirmar que teña lexitimidade de exercicio, que se conquista co acerto nas políticas e dedicación á cousa pública. Un Monarca tan impopular, como o actual Rei de España, e un Príncipe sucesor que é pitado alí onde vai, non poden arrogarse esa lexitimidade de exercicio. Que se submetan a unha votación da cidadanía e unicamente, se a gañan, terían superado a proba. 

c) Anacrónica. Porque temos que estar expostos na cúspide do Estado a estar gobernados por persoas incompetentes, como sucedeu tan a miúdo, ou desinteresados da cousa pública, tamén tan frecuente entre os reis anteriores, etc., podendo elixir a cidadáns capaces, que poden ser expulsados se non responden ás expectativas dacidadanía?   

d) Opaca. O Rei é quen distribúe o diñeiro que sai dos nosos impostos sen dar conta como o fai, aínda que agora introduciu certos cambios cosméticos narcotizantes. Nin sequera sabemos canto nos custa manter esta caduca institución, porque non serve de nada que nos indiquen a asignación para a Casa Real nos orzamentos do Estado, porque á parte están as partidas indirectas, como seguranza, viaxes, persoal laboral da Zarzuela, etc. etc. Non vale de nada tampouco que nos digan que así o estabelece a Constitución, porque todas as normas deben estar ao servizo dos cidadáns e deben ser reformadas cando non cumpren a finalidade que deben cumprir. Está a lei para o home e non o home para a lei, está a lei para os pobos e non os pobos para a lei. Se for unha institución transparente seguramente nos aclararía de onde amasou os 1800 e pico de millóns de euros que se di que ten e, se non for verdade, cal é o seu patrimonio real, como teñen que declarar todos os demais políticos, e igualmente, o que pagou anualmente ao fisco.

e) Non representativa. É un principio básico da democracia que toda persoa que ocupa un cargo político debe responder ante os cidadáns que o elixiron, menos o Rei que non pode ser elixido e tampouco está disposto a responder dos seus actos. Franco era caudillo de España pola graza de Deus e dicía responder ante Deus e ante a historia, ou sexa, ante ninguén. O Rei non pode afirmar semellante dislate, porque non colaría, e mantense nunha especie de limbo, no que non ten que responder ante ninguén.   

 f) Cara. Como dixemos antes, non sabemos realmente o que nos custa, mais é un facto que, alén do que nos custa el polo seu traballo, temos que pagar o Príncipe, que actualmente funciona como unha especie de Xefe de Estado bis, Princesa, infantes, consortes, fillos do príncipe, fillos das infantas, ... Un caso significativo era o que pasaba coa infanta Cristina cando traballaba en Washington e cobraba arredor de 200.000 euros, mais o Estado español, quer dicir, nós, tiñamos que pagar 400 e pico mil pola súa seguranza.