A Delegada do Goberno en Madrid, Cifuentes, declarou o martes, 2/10/2012, que se debía modular a lei reguladora do dereito de manifestación para racionalizar o uso do espazo públco. O verbo modular, do latín modulor, significa arranxar, regular, axustar a unha medida, en busca da harmonía, coherencia, etc. mais como toda lei, xa de por si, é regra e medida, o dereito de manifestación xa esta modulado. O que é claro que quen tal afirma quere afirmar, neste contexto, que hai que limitalo, restrinxilo, dificultalo, ... mais como o referido á restricións non é rendábel politicamente, acódese a un verbo que non ten esas connotacións pexorativas, como é modular, que se refire a orde e harmonía dunha peza musical, dun conxunto. Toda manifestación contra o poder molesta e de aí que o gobernante de turno sempre terá a tentación de limitalas ou facelas inocuas, mais como non sería aceptábel que o gobernante declarase que lle molestan, entón camúflase esa declaración coa nobre pretensión de racionalización do espazo público, que é social e politicamente asumíbel por grande parte da cidadanía.
O fiscal xeral do Estado, pola súa parte manifestou, a raíz das últimas manifestacións nos arredores do Congreso dos Deputado, que hai que reprimir as protestas ou manifestacións que poden socavar o estado de dereito e que utilizan o descontento para deslixitimar a democracia e as institucións. Esta afirmación é difícil de rexeitar na súa literalidade, mais creo que é moi difícil de probar, salvo que se manifeste expresamente, que unha determinada manifestación pretende socavar o estado de dereito ou a democracia, e se o criterio se deixa ao arbitrio do poder político de turno sempre pode alegar a respecto dunha manifestación que pretende socavar o estado de dereito. Deste xeito, deixaríase vía libre para impedir unha manifestación republicana, por exemplo, porque iría contra o estado de dereito que establece quen é o Xefe do Estado no Estado español. Por outra parte, hai que distinguir moi ben entre criticar a concreción da democracia vixente neste momento histórico, con unha serie de imperfeccións, coa democracia como un ideal aberto que hai que tender a perfeccionar constantemente. Eu, por unha parte, non sei de ningún dos manifestantes que fose pretendese subverter a democracia e, por outra parte, en certo modo pode afirmarse que as manifestación pretenden cambiar as normas para que se tomen ou eviten medidas que tenden a prexudicarnos, e, por tanto, no fondo tenden a cambiar algún aspecto do estado de dereito, e, por tanto, neste sentido, tenden a subvertelo. Por outra parte, as institucións deslexitímanse polo exercicio dos que as representan, pola súa actuación diaria e, neste sentido, hai que recoñecer que, cando se observa o clima de corrupción e de enriquecemento ilícito na institución monárquica, banca, partidos políticos, institucións xudiciais, etc. , teñen esa desletimación ben gañada.
En Galicia vimos suportando a mistificación da linguaxe en doses abultadas e ininterruptamente, mais para citar só exemplos da lexislatura que agora acaba, baste lembrar como se nos vendeu que había que defender as liberdades individuais por acima de todo con respecto á lingua galega, porque non é de recibo que se impoña, e os que así falaban nin sequer consideraban que for necesario xustificar o status da lingua oficial do Estado na propia Galicia, como lingua imposta pola Constitución española. Toda imposición está mal vista e toda liberdade ben vista e o emisor considera que o receptor da mensaxe priorizará a liberdade sobre a defensa da lingua propia, que, aliás, poderá seguir defendendo a nivel individual. O que subxace no fondo é o intento de limitar, frear o uso do idioma nacional galego e o mellor modo de conseguilo é mistificar esa finalidade con outra si moi ben asumíbel socialmente como é a defensa das liberdade de actuación. Mais as mesmas persoas que defenden a liberdade nese ámbito oporíanse a que se dese liberdade para que os habitantes dunha comunidade como a catalana ou a vasca decidisen en referendo que o seu idioma único nacional é a respectiva lingua propia.
Co galeguismo pasa algo parecido. O galeguismo, en xeral, é rendábel política e socialmente, mais tamén está asociado a transformacións profundas do modelo de estado que preserve a lingua, cultura, tradicións, costumes, etc. deste país, mais como non se quer asumir o que implica de loita e cambio en prol destes valores, entón fálase do galeguismo adxectivado: galeguismo cordial, galeguismo amábel, etc.
Pedro de Ambroa
O fiscal xeral do Estado, pola súa parte manifestou, a raíz das últimas manifestacións nos arredores do Congreso dos Deputado, que hai que reprimir as protestas ou manifestacións que poden socavar o estado de dereito e que utilizan o descontento para deslixitimar a democracia e as institucións. Esta afirmación é difícil de rexeitar na súa literalidade, mais creo que é moi difícil de probar, salvo que se manifeste expresamente, que unha determinada manifestación pretende socavar o estado de dereito ou a democracia, e se o criterio se deixa ao arbitrio do poder político de turno sempre pode alegar a respecto dunha manifestación que pretende socavar o estado de dereito. Deste xeito, deixaríase vía libre para impedir unha manifestación republicana, por exemplo, porque iría contra o estado de dereito que establece quen é o Xefe do Estado no Estado español. Por outra parte, hai que distinguir moi ben entre criticar a concreción da democracia vixente neste momento histórico, con unha serie de imperfeccións, coa democracia como un ideal aberto que hai que tender a perfeccionar constantemente. Eu, por unha parte, non sei de ningún dos manifestantes que fose pretendese subverter a democracia e, por outra parte, en certo modo pode afirmarse que as manifestación pretenden cambiar as normas para que se tomen ou eviten medidas que tenden a prexudicarnos, e, por tanto, no fondo tenden a cambiar algún aspecto do estado de dereito, e, por tanto, neste sentido, tenden a subvertelo. Por outra parte, as institucións deslexitímanse polo exercicio dos que as representan, pola súa actuación diaria e, neste sentido, hai que recoñecer que, cando se observa o clima de corrupción e de enriquecemento ilícito na institución monárquica, banca, partidos políticos, institucións xudiciais, etc. , teñen esa desletimación ben gañada.
En Galicia vimos suportando a mistificación da linguaxe en doses abultadas e ininterruptamente, mais para citar só exemplos da lexislatura que agora acaba, baste lembrar como se nos vendeu que había que defender as liberdades individuais por acima de todo con respecto á lingua galega, porque non é de recibo que se impoña, e os que así falaban nin sequer consideraban que for necesario xustificar o status da lingua oficial do Estado na propia Galicia, como lingua imposta pola Constitución española. Toda imposición está mal vista e toda liberdade ben vista e o emisor considera que o receptor da mensaxe priorizará a liberdade sobre a defensa da lingua propia, que, aliás, poderá seguir defendendo a nivel individual. O que subxace no fondo é o intento de limitar, frear o uso do idioma nacional galego e o mellor modo de conseguilo é mistificar esa finalidade con outra si moi ben asumíbel socialmente como é a defensa das liberdade de actuación. Mais as mesmas persoas que defenden a liberdade nese ámbito oporíanse a que se dese liberdade para que os habitantes dunha comunidade como a catalana ou a vasca decidisen en referendo que o seu idioma único nacional é a respectiva lingua propia.
Co galeguismo pasa algo parecido. O galeguismo, en xeral, é rendábel política e socialmente, mais tamén está asociado a transformacións profundas do modelo de estado que preserve a lingua, cultura, tradicións, costumes, etc. deste país, mais como non se quer asumir o que implica de loita e cambio en prol destes valores, entón fálase do galeguismo adxectivado: galeguismo cordial, galeguismo amábel, etc.
Pedro de Ambroa
No hay comentarios:
Publicar un comentario